Dominical de El Periodico Ideas+Teletodo de El Periodico

El pasado sábado, 7 de julio (¡San Fermín!) fuimos a desayunar a nuestro sitio favorito. Como suelo hacer desde muy joven, me acerqué al kiosko y compré un par de diarios.
De repente, miré el número de páginas, los suplementos que me entregaban y me dije:

«Dios mío: tanto trabajo dentro y sólo estoy pagando por ello un euro y medio».

Pensad en cualquier cosa que valga ese precio: es un café, menos de lo que os cobran por una cerveza, el precio del cruasán, algo más que el de una barra de pan. Y quise compartirlo con todos vosotros y así me salió este tuiteo:

«Pago con gusto 1,5 euros por 64 páginas de buena y variada información y me regalan una revista. Y aún hay quien dice que un diario es caro!»

Sigo pensando que no somos conscientes del valor de la información, y no sólo hablo de la escrita, que es la que más conozco.
El acceso gratuito a los informativos de radio y televisión, y actualmente, a las numerosas webs que publican noticias de todo tipo ha borrado de nuestras conciencias el precio que cuesta elaborar y trasladar a la ciudadanía informaciones contrastadas y de calidad.
He usado esos dos términos a conciencia: información contrastada y de calidad.
Pescar en la red una noticia, reelaborarla en unos minutos y publicarla cuesta relativamente poco. Acudir a las fuentes, preguntar, indagar, contrastar y elaborar y dar forma (escrita, sonora, visual) a una noticia supone muchas horas, que luego se consume en unos segundos o unas líneas.
Seamos conscientes de ello, amigos.
Por cierto: en una mesa de mi casa dejé hace semanas una de esas revistas que vienen con los diarios los fines de semana, y que no suelo tirar. Anoche aún pude disfrutar con la lectura de un relato corto de Almudena Grandes en su sección Escalera inteerior, el EPS de El País: Una chica con suerte. Probablemente esté en el área de pago de este periódico en internet, o sea que no os puedo dejar un enlace para que lo leáis: yo lo disfruté en el sofá, revista en mano.

Dominical de El Periodico Ideas+Teletodo de El Periodico

Dissabte passat, 7 de juliol (¡Sant Fermí!) vam anar a esmorzar al nostre lloc favorit. Com acostumo a fer des de molt jove, vaig passar pel quiosc i vaig comprar un parell de diaris.
Tot d’una, vaig mirar el nombre de pàgines, els suplements que em lliuraven i em vaig dir:

«Déu meu: hi ha tanta feina a dins i només estic pagant per tot això un euro i mig».

Penseu en qualsevol cosa que valgui aquest preu: un cafè, menys del que us cobren per una cervesa, un croissant, una mica més que una barra de pa… Ho vaig voler compartir amb tots vosaltres i em va sortir aquesta piulada:

«Pago amb gust 1,5 euros per 64 pàgines de bona i variada informació i a sobre em regalen una revista. I encara hi ha qui diu que un diari és car!»

Segueixo pensant que no som conscients del valor de la informació, i no només parlo de l’escrita, que és la que més conec.
L’accés gratuït als informatius de ràdio i televisió, i actualment, a les nombroses webs que publiquen notícies de tota mena ha esborrat de les nostres consciències el preu que costa elaborar i traslladar a la ciutadania informacions contrastades i de qualitat.
He fet servir aquests dos termes a consciència: informació contrastada i de qualitat.
Pescar a la xarxa una notícia, reelaborar-la en uns minuts i publicar-la costa relativament poc. Anar a les fonts, preguntar, indagar, contrastar i elaborar i donar forma (escrita, sonora, visual) a una notícia suposa moltes hores, que després es consumeix en uns segons o unes línies.
Siguem conscients, amics.
Per cert: en una taula de casa vaig deixar fa setmanes una d’aquelles revistes que venen amb els diaris els caps de setmana, i que no acostumo a tirar. Ahir a la nit encara vaig poder gaudir amb la lectura d’un relat curt d’Almudena Grandes en la seva secció Escala interior, del EPS d’El País: Una noia amb sort. Probablement estigui a l’àrea de pagament d’aquest diari a internet, o sigui que no us puc deixar un enllaç perquè ho llegiu: jo ho vaig gaudir al sofà, revista en mà.